Το κλουβί κλουβάκι

–  Γιατί ο μικρός είναι έξω απ’ το κλουβί μας;

– Μην ανησυχείς… θα γίνει σαν κι εμάς.

– Δες πως του πάει ακόμη κι από πάνω φορεμένο;

– Φαντάσου, τι μούρλια που θα ‘ναι, μόλις το περάσει σαν κολάρο στο λαιμό!

«Γερμανικό εγχειρίδιο πολέμου – German War Manual»

Μόλις κυκλοφόρησε από την Records DK

https://distrokid.com/hyperfollow/panosdrakopoulos/----german-war-manual

 

Εξώφυλλο - art work: Στέλιος Σκαραβαίος

 

Διατίθεται σε όλες τις μεγάλες μουσικές πλατφόρμες

και τις ψηφιακές μουσικοθήκες.

 

SPOTIFY:

https://open.spotify.com/artist/3wuPMJLX4A5BndtY7UV8hr?si=8vKYzL4WTGetMdxZnYOiIg

 

 

Λίγα λόγια για το έργο:

 

Ανέκαθεν με απασχολούσε το πρόβλημα του πολέμου και της ειρήνης. Μέσα σε αυτό το δίπολο καθρεφτίζεται, θαρρώ, όχι μόνο η βιολογία μας – το ποιοι είμαστε δηλαδή, αλλά και ολόκληρος ο πολιτισμός μας – το πώς είμαστε, μέσα στους αιώνες, οι άνθρωποι.

Το ’99 με αφορμή του βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στην πρώην Γιουγκοσλαβία ήθελα να γράψω κάτι που να πηγαίνει βαθύτερα από το επιμέρους της συγκεκριμένης σύγκρουσης: στην κοιτίδα κάθε ανάφλεξης. Τη λύση μου την έδωσαν οι στίχοι του Μπέρτολτ Μπρεχτ.

Απέσπασα από το «Γερμανικό εγχειρίδιο του πολέμου», ένα εκτενές ποίημα του γραμμένο την περίοδο της εξορίας του στην Σκανδιναβία (1933-1940), εκείνο το σώμα των στίχων που αντιστοιχούσε άμεσα σε αυτό τον προβληματισμό.

Τι εκπληκτικό: ο ποιητής που μαλάκωνε με την κιθάρα του την οδύνη του πολέμου στους τραυματίες του 1^ου Π.Π., μάς είχε ήδη προσφέρει τα κατάλληλα λόγια για να τραγουδηθεί η περιπέτεια των απλών ανθρώπων με το λάβαρο του πολέμου καρφωμένο στην πλάτη κι εδώ, στην αλλαγή του αιώνα.

Η μετάφραση του Μ. Πλωρίτη έχει όλα τα σπουδαία γνωρίσματα που έχουμε απολαύσει στις εργασίες του πάνω και πέρα από την θεατρική σκηνή.

Νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη και στους δύο – με το έργο τους, γέννησαν αυτό το τραγούδι, όπως και τα υπόλοιπα που παίξαμε και ηχογραφήσαμε με τη μουσική μου συντροφιά τότε, τους Non Tropo, υπό τον τίτλο «Μουσικό δρώμενο στον Μπρέχτ», το 2008.

Σε αυτούς είναι αφιερωμένη η παρούσα έκδοση – και στην μνήμη των ανθρώπων που χάνονται, εκτοπίζονται και πληγώνονται διαχρονικά από την πιο σκληρή μας όψη: εκείνη του πολέμου.

Π. Δ.

 

Βιογραφικά Σημειώματα:

Ο Πάνος Δρακόπουλος διδάσκει σε σχολεία της Aβάθμιας εκπαίδευσης. Είναι μέλος του περιοδικού «Νησίδες» και ιδρυτής του Εργαστηρίου δημιουργικής ανάγνωσης και γραφής «Το Κοχύλι». Έχει δημοσιεύσει 5 ποιητικά βιβλία και την μετάφραση της συλλογής ποιημάτων του J. D. Morrison “An American Prayer” – όλα τους από τις εκδ. Γαβριηλίδης. Παράλληλα, γράφει μουσική για το θέατρο, και τη βίντεο αρτ.

Με το μουσικό του βιβλίο «Ένας κομήτης μαγικός» (2018/2021) επιχείρησε να συνενώσει την ποιητική και την μουσική του γραφή.

Το άλμπουμ του «Πάγος και Φωτιά» (2021) αποτελεί τον πρώτο του κύκλο ορχηστρικής μουσικής. Τον Δεκέμβριο του 2022 κυκλοφόρησε ένα EP με τα πρώτα του τραγούδια για τους «Ετεροθαλείς» (1998-2000), ενώ με την έλευση του νέου έτους δημοσίευσε την μικρή σίνγκλ εκδοχή του ορχηστρικού «Πάγος και Φωτιά».

Με το «Ελιξίριο» (Μάιος, 2022), σε στίχους του Γ. Φαινέκου, ξεκίνησε την σειρά «Ποιητικά», την οποία συνέχισε με τις «Πεταλούδες», σε ποίηση του Π. Νερούδα (Σεπτέμβριος, 2022) και με «Το τραγούδι της ερήμου», σε ποίηση της Άννας Ξανθάκη (Φεβρουάριος, 2023).  

Λίγο μετά το σινγκλ «Ο γλάρος» (Μάιος,  2023), σε στίχους της Δήμητρας Ηλιού, όπου εγκαινίασε ένα νέο κύκλο μουσικών έργων με πλαίσιο αναφοράς τον κόσμο του παιδιού, προχωράει με την «Φθορά - Fthorá» (Αύγουστος, 2023) στο μονοπάτι των «Ποιητικών» συνομιλώντας δημιουργικά αυτήν την φορά με την ποίηση του Κώστα Καρυωτάκη.

«Τα Ουρανοποιηματάκια», σε ποίηση των Θ. Χορτιάτη, Κ. Παλαμά και Ν. Λαπαθιώτη και με την συμμετοχή της νέας Χορωδίας που πετάει στα σύννεφα επανακυκλοφορούν σε Remaster Edition τον Σεπτέμβριο του 2023.

Τα σινγκλ «Της Χειμωνιάτικής Μέρας» και «Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου» είναι οι πιο πρόσφατες παραγωγές που δημοσιεύει.

 

Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ (1898-1956) ήταν Γερμανός ποιητής, θεατρικός συγγραφέας και θεατρικός σκηνοθέτης. Θεωρείται και δικαίως ένας από τους πλέον επιδραστικούς και καινοτόμους δημιουργούς του 20ού αιώνα.

Γεννήθηκε στο Μόναχο της Γερμανίας το 1898 και σπούδασε ιατρική και φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο. Ωστόσο, εγκατέλειψε τις σπουδές του, για να αφιερωθεί στη λογοτεχνία και το θέατρο. Την περίοδο 1933-1947 έζησε εξόριστος στην Σκανδιναβία και τις ΗΠΑ εξ αιτίας του ναζιστικού καθεστώτος που επικρατούσε στην πατρίδα του.

Το έργο του Μπρεχτ διακρίνεται για την πολιτική του οξυδέρκεια και την κοινωνική του ευαισθησία. Έγραψε πολλά θεατρικά έργα, μεταξύ των οποίων: "Η Όπερα της πεντάρας", "Η ζωή του Γαλιλαίου" και "Ο κύκλος με την κιμωλία" – τα οποία αναδεικνύουν τις αντιφάσεις της νεότερης εποχής και την βαθιά κοινωνική αδικία.

Ο Μπρεχτ επίσης επιδόθηκε στη συγγραφή ποιημάτων, τα οποία συχνά καθρεφτίζουν την πολιτική και κοινωνική του ανάγνωση στα ανθρώπινα. Παράλληλα, είχε την τύχη να συνεργαστεί με σπουδαίους μουσικούς εν ζωή, όπως ο Κουρτ Βάιλ (1900-1950). Στην Ελλάδα ποιήματα του μεταφράστηκαν απ’ τον Μάριο Πλωρίτη και τον Πέτρο Μάρκαρη, ενώ ορισμένα από αυτά μελοποιήθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ’70 απ’ τον Θάνο Μικρούτσικο.

Ο Μπρεχτ πέθανε το 1956 στη Βερολίνο, αφήνοντας πίσω του ένα σημαντικό και ανοιχτό σε ποικίλες επαναναγνώσεις έργο, που συνεχίζει να προσελκύει το ενδιαφέρον των σύγχρονών μας.

 

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ Πάνου Δρακόπουλου

Ελεύθερη ακρόαση - στο Spotify:

"Κοχύλι στο Πεντάγραμμο 2" / Η παράσταση

Γιορτή τραγουδιού και λογοτεχνίας για τα 11 έτη λειτουργίας

του Εργαστηρίου δημιουργικής ανάγνωσης και γραφής "ΤΟ ΚΟΧΥΛΙ".

Στη Ρωγμή του Χρόνου (Π. Πόλη Ρόδου) - Κυριακή, 25/2/2024

Μουσική τίτλων - μοντάζ: Πάνος Δρακόπουλος

https://open.spotify.com/track/6JTU37iVGoV49xv4hjx0UG?si=cc66897b2ad14275

Εικαστικές δημιουργίες: Στέλιος Σκαραβαίος

Παραγωγή:

Εργαστήριο δημιουργικής ανάγνωσης και γραφής "ΤΟ ΚΟΧΥΛΙ"

Ο Άγγελος και οι Άγγελοί μας

Αυτός είναι ο Άγγελος.

 

Στην φωτογραφία, αριστερά, τραγουδάει ως καλλίφωνο Ουρανοποιηματάκι "Το αστέρι του βορρά" (Μουσική: Μ. Χατζιδάκις - Στίχοι: Ν. Γκάτσος). Στο 2^ο στούντιο "Θάλεια". Όπως το είχαμε ενορχηστρώσει και ηχογραφήσει με τα Ουρανοποιηματάκια 2 (Ε'-ΣΤ' ΔΣ Κοσκινού, 2012-2014) – πριν από περίπου μία δεκαετία.

 

Στη φωτογραφία, δεξιά, είναι πλέον ο σημερινός του επίσης δημιουργικός εαυτός. Τραγουδάει τα δικά του λόγια – τη μουσική που γράφει άλλοτε μόνος, άλλοτε με φίλους και συνεργάτες του.

 

Τον χαίρομαι και τον καμαρώνω – όπως και όλους τους παλαιούς μαθητές και μαθήτριες που υλοποιούν την ελευθερία τους. Σε όποιο κανάλι – ή ποταμό της ζωής.

 

Διότι αυτή είναι η ευχή και η προτροπή μου για κάθε νέο άνθρωπο: να γίνει αυτό που είναι – η μοναδικότητα του

 

Αυτός είναι ο Άγγελος.

 

Τον βλέπετε να ποτίζει τα αόρατα φτερά του. Κι εκεί, στο σημερινό του καμαράκι –που για άλλον λέγεται στούντιο, για άλλον λέγεται βιβλιοθήκη, για άλλον ατελιέ ή υπολογιστής, για άλλον σκηνή, τερέν ή γυμναστήριο– τα ανοίγει και πετάει.

 

Όπως και αναρίθμητοι άλλοι συνομήλικοι του!

«ΤΟ ΚΟΧΥΛΙ ~ 11 χρόνια βοής»

«Έπεσα για να κολυμπήσω και άφησα την καρδιά μου πίσω

Άφησα την καρδιά μου χάμω σαν το Κοχύλι μες την άμμο»

[“Τα Ρω του Έρωτα”, 1972 ]

 

 Οι στίχοι του Οδυσσέα Ελύτη αντήχησαν την Κυριακή, 25 Φεβρουαρίου 2024 στην «Ρωγμή του Χρόνου» της Μεσαιωνικής Πόλης της Ρόδου στη γενέθλια γιορτή «Κοχύλι στο Πεντάγραμμο ΙΙ» του Εργαστηρίου δημιουργικής ανάγνωσης και γραφής «Το Κοχύλι», το οποίο φέτος έκλεισε τα 11 χρόνια λειτουργίας του και πλέον διανύει αισίως το 12^ο του έτος.

Το καλοκαίρι του 2012 ο εμπνευστής και συντονιστής του Κοχυλιού, Πάνος Δρακόπουλος, έκανε ανοιχτό κάλεσμα για συμμετοχή σε ένα Εργαστήριο Δημιουργικής Ανάγνωσης και Γραφής:

«Το Εργαστήριο Δημιουργικής Ανάγνωσης και Γραφής «ΤΟ ΚΟΧΥΛΙ» απευθύνεται σε: αναγνώστες, φοιτητές, εκπαιδευτικούς και ανθρώπους της γραφής που θα ήθελαν να εμπλουτίσουν τις αναγνωστικές και συγγραφικές τους εμπειρίες έως εκείνο το όριο της δημιουργικής τους τόλμης».

Η πρώτη συνάντηση των μελών του νεογέννητου τότε «Κοχυλιού» πραγματοποιήθηκε στις 27 Οκτωβρίου του ίδιου έτους. Έκτοτε η  «ανθρωπογεωγραφία του Κοχυλιού το ανασυνθέτει», όπως αναφέρει στην συνέντευξη που έδωσε πρόσφατα στο Ραδιόφωνο Λυχνάρι για την εκδήλωση «Κοχύλι στο Πεντάγραμμο ΙΙ» ο Πάνος Δρακόπουλος. [Συνέντευξη στον Παναγιώτη Χριστοφόρου, 25/2/2024.  ]

Ένα Εργαστήρι, στο οποίο καθένας, που αγαπά την τέχνη της ανάγνωσης και της γραφής, είναι ελεύθερος να δημιουργήσει, να καλλιεργήσει τη σκέψη του, να αλληλεπιδράσει με μέλη του εργαστηρίου και τους καλεσμένους του, όπως ποιητές, μεταφραστές, φωτογράφους, τυπογράφους, ζωγράφους – με ανθρώπους που αγαπάνε και εκφράζονται μέσω της τέχνης.

Και η βεντάλια της τέχνης, διαρκώς ανοιχτή, σκορπά το αεράκι της έμπνευσης και της δημιουργίας στην ίδια και στους γύρω της.

«11 χρόνια βοής. Όπως η ατέρμονη βοή της θάλασσα. Έχει κρυφή δυναμική. Η βοή που βγαίνει από ένα κοχύλι. Έτσι εξελίσσεται η παρέα (μας) και η συντροφικότητα μέσα από ένα Κοχύλι. Τα κοχύλια μπορεί να φαίνονται μοναχικά, αλλά υπάρχουν περιοχές που ζούνε όλα μαζί και δημιουργούνε μια κοινωνία».  Λόγια φίλου του «Κοχυλιού», που παρακολουθεί τα τελευταία χρόνια απ’ έξω τις δράσεις του.

Γιατί «Κοχύλι» σημαίνει εξωστρέφεια και άνοιγμα στην κοινωνία. [Για τις δράσεις του «Κοχυλιού» βλ. ενδεικτικά: https://nothia.blogspot.com/2023/08/12.html ]

Από το άνοιγμα αυτό δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα ίδια τα γενέθλια του Εργαστηρίου, με την φετινή παράσταση «Κοχύλι στο Πεντάγραμμο ΙΙ».

Πρόκειται, κατ’ ουσίαν, σε μία γιορτή, όπου ο γραπτός λόγος συνομιλεί με την θεατρική παρουσία και την μουσική. Τον κορμό της παράστασης αποτελούν μουσικά κομμάτια, τα οποία επιλέγονται κάθε φορά από τον συντονιστή του «Κοχυλιού». Τα μέλη του (τρέχοντος έτους και παλαιότερων ετών) καλούνται να γεφυρώσουν το ένα τραγούδι με το άλλο, εμπνευσμένα από τους στίχους των τραγουδιών. Έτσι περνάμε από το ένα κομμάτι στο άλλο, μέσα από μονολόγους, σάτιρα, διαλόγους, δράμα, ποίηση, με τη μουσική να παίζεται ζωντανά από μέλη του Κοχυλιού.

 

Φέτος, το «Κοχύλι στο Πεντάγραμμο ΙΙ» ντύθηκε μουσικά από την Λέιντα (Leida) στο βιολί, την Λίλυ στο πιάνο, την Θάλεια στη φωνή και στα κρουστά, τον Οδυσσέα στην κιθάρα και τον Πάνο στις κιθάρες και στη φωνή. 

Έγραψαν κι ενσάρκωσαν πάνω στη σκηνή της «Ρωγμής του Χρόνου» τα μέλη του Εργαστηρίου, με σειρά εμφάνισης:

Δέσποινα Αρβανιτάκη, Λίλυ Γανωτάκη, Θάλεια Δρακοπούλου, Χρυσάνθη Μανούσακα, Αναστασία Ζέππου, Ιωάννα Παπανικολάου, Κατερίνα Νοτοπούλου, Πάνος Δρακόπουλος, Μαρουλίτα Παπαδόσηφου, Λευτέρης Κατσούρης, Ελένη Κυρμουζούδη, Σουζάνα Ιωακειμίδου.

 

Επίσης με κείμενα τους στο Πρόγραμμα της Γιορτής συμμετείχαν και τα ιδρυτικά του μέλη, Βάλια Μυλωνά και Αργύρης Κόσκορος.

Σημειωτέον πως την τυπογραφικών φροντίδα των Αφισών κι όλων των εντύπων είχε ο επί σειρά φίλος και συνεργάτης του Εργαστηρίου, Νίκος Χατζηκαλημέρης και την χορηγία επικοινωνίας ένας ακόμη σταθερός αρωγός και συμπορευτής του, το Ρ/Σ Λυχνάρι 91,4.

Ο πάνω όροφος της «Ρωγμής του Χρόνου» σύντομα ήταν κατάμεστος από φίλους του Κοχυλιού, που συμμετείχαν στα γενέθλια του.

Το εντεκάχρονο «παιδί» των γενεθλίων από την πρώτη στιγμή ξετύλιγε τα πολύτιμα δώρα του: χειροκρότημα, τραγούδι, χαμόγελα, συγκίνηση, εγκάρδιες αγκαλιές και φράσεις, όπως «Θέλουμε κι άλλο – ήταν λίγο…» –  κι ας διήρκησε μιάμιση περίπου ώρα.

«Το Κοχύλι» τους ευχαριστεί θερμά!

 

Κείμενο: Κυρμουζούδη Ελένη

Φωτογραφίες: Κατερίνα Χριστοπούλου, Αντριάννα Καραβασίλη, Γωγώ Τάψα

1η δημοσίεση:

Εφημερίδα ΡΟΔΙΑΚΗ, 6/3/2024, σελ. 16

«Περί φιλίας» του Αλ. Νεχαμά

"Αναγνωστικές τέρψεις χειμώνα [1]"

 

Το Αλέξανδρο Νεχαμά τον παρακολουθώ ήδη απ’ την εποχή που ήθελα να κατανοήσω εις βάθος τον Πλάτωνα με ποικίλες αφορμές.

 

Τόσο αυτός όσο και ο δάσκαλος του ο Γρηγόρης Βλαστός (τον οποίον έπειτα αναθεώρησε) μάς έχουν προσφέρει πολλά και σημαντικά πάνω στις πλατωνικές μελέτες.

 

Τον εκτίμησα όμως κι ως πρωτότυπο φιλόσοφο κυρίως απ’ το γεμάτο ευρηματικές ιδέες έργο του «Η τέχνη του βίου: σωκρατικοί στοχασμοί – από τον Πλάτωνα στον Φουκώ» (εκδ. Νεφέλη, 2001).

 

Στο «Περί φιλίας» (εκδ. Μεταίχμιο, 2019) εξελίσσει την προσωπική του φιλοσοφία αναποδογυρίζοντας το περί φιλίας μοντέλο που μας παρέδωσε ο Αριστοτέλης στα Ηθικά Νικομάχεια.

 

Γιατί τον Αριστοτέλη; Διότι ενώ το μοντέλο του σε διάφορά επίπεδα του επιστητού έχει αναθεωρηθεί προ πολλού (πχ το πάλαι ποτέ κυρίαρχο κοσμοείδωλο του) η σχετική με την φιλία φιλοσοφία του ακόμη καλά κρατεί διεθνώς.

 

Ο Νεχαμάς με τη βοήθεια που του προσφέρει η ευρεία του παιδεία κυρίως γύρω απ’ τις τέχνες (θέατρο, λογοτεχνία, εικαστικά) ανοίγει μία νέα οδό νοηματοδότησης της φιλίας – και μας κάνει να σκεφτούμε απ’ την αρχή τις φιλίες μας και το περιεχόμενο τους.

 

Η μετάφραση του Θ. Τάση – όπως θα την ήθελε ο συγγραφέας και το σύνηθες ύφος του: λιτή κι εύπλαστη.

Στο You Tube - μπορείτε να δείτε το βίντεο της βιβλιοπαρουσίασης του Περί Φιλίας:

Απλωσιά στον ήλιο!

Ελάτε – ν’ απλωθούμε

στον ήλιο!

 

[ Καλό μας μήνα! ]

"Ποτάμι ο χρόνος - οι λέξεις - εμείς": Συνέντευξη στο Ρ/Σ Λυχνάρι 91,4

Η πρωινή μας συνομιλία με τον Παναγιώτη Χριστοφόρου στο Ρ/Σ Λυχνάρι 91,4 - εν όψει της μουσικο-ποιητικής μας παράστασης "ΚΟΧΥΛΙ ΣΤΟ ΠΕΝΤΑΓΡΑΜΜΟ - 2" στην "Ρωγμή του Χρόνου", την Κυριακή 25/2 (20.00).

«Ένα ποτάμι είναι ο χρόνος κι ένα ποτάμι από λέξεις είναι η τέχνη με την οποία συμπορευόμαστε. Ποτάμι ο χρόνος, ποτάμι οι λέξεις, ποτάμι κι εμείς, που δεν είμαστε οι ίδιοι, όπως τότε, το ΄12, όταν πρωτοξεκινούσαμε...»

"Κοχυλιού" Γενέθλια

Καλωσόρισμα

 

Μια φορά κι έναν καιρό ο λόγος και το μέλος ήταν ένα σώμα.

Έτσι το θέλησε ο άνθρωπος του αγροτικού πολιτισμού – έτσι και ο άνθρωπος του πόντου.

Στους αιώνες που ακολούθησαν – κι ας παρέμεινε ο άνθρωπος με το ένα πόδι καλλιεργητής της γης και με το άλλο κωπηλάτης των θαλασσών – το μέλος πήρε τον δικό του δρόμο κι έφτασε μέχρι τις αντιστίξεις ενός Μπαχ, τις αρμονίες ενός Μότσαρτ ή τα συγκλονιστικά κονσέρτα ενός Μπετόβεν.

Το ίδιο και ο λόγος: είτε πάνω στην σκηνή του Σαίξπηρ, είτε στις σιωπηλές σελίδες του Δάντη, του Γκαίτε ή του Έλιοτ – γέννησε μία ποίηση, που μας μίλησε για τον κόσμο μας  –τον κόσμο της πίστης, τον κόσμο του λόγου, τον κόσμο του συναισθήματος, τον κόσμο του παραλόγου– με τέτοια ποικιλομορφία και διαύγεια, όπως, ίσως, καμία άλλη τέχνη.

Παράλληλα στα μεγάλα αυτά ταξίδια της οργανικής μουσικής και της έντυπης ποίησης, μία τέχνη ταπεινή τα είχε και τα δυο τους, μέλος και λόγο, αδιάλειπτα ενωμένα: το τραγούδι.

Με αυτό συνομιλούμε και φέτος ως «Κοχύλι». Για να γιορτάσουμε τα 11χρονά μας.

Και για να πούμε, πως οι ιστορίες που πλάθουμε και διακινούμε –είτε με κατάφορτα πεντάγραμμα, είτε δίχως σταγόνα από τέταρτα ή όγδοα– τον φωτίζουν και τον αναπλάθουν.

Είτε στις εποχές, πριν και μετά την μηχανή – είτε σήμερα, που συνυπάρχουμε με άβαταρ, μποτ κι αλγόριθμους.

 

Πάνος Δρακόπουλος

Υπεύθυνος Εργαστηρίου δημιουργικής ανάγνωσης και γραφής

«ΤΟ ΚΟΧΥΛΙ»

 

2 νέα κείμενα

από ιδρυτικά μας μέλη - με αφορμή την νέα μας παράστασή:

Ι.

«Να φύγεις» της είπα.

«Μου αναστατώνεις τη ζωή. Σε κλείνω στα ντουλάπια μου κι όλο δραπετεύεις. Ξεπορτίζεις μ’ εκείνα τα άτακτα θηλυκά, την Ελπίδα και την Επιθυμία, που ακροβατούν στο όνειρο και την αλήθεια. Μπλέκεσαι στη σκέψη μου και με αποσυντονίζεις. Τρέφεσαι από τη μουσική μου και κλέβεις τα λόγια μου. Αλλάζεις την πραγματικότητα και παίζεις με τη ψυχή μου. Σου εμπιστεύομαι τον χρόνο μου και εσύ μου χτίζεις ουρανοξύστες να ανέβω και εργοστάσια ονείρων να λειτουργήσω».

«Να φύγεις», της είπα. Θέλω πίσω τους γνωστούς μου φόβους. Θέλω να βλέπω τον κόσμο, μόνο με τα μάτια μου. Θέλω να ξέρω το αύριο. Θέλω να μην με ανακαλύπτω κάθε μέρα».

Κι εκείνη έμεινε. Έμεινα κι εγώ κοντά της να Φαντάζομαι.

 

ΒΑΛΙΑ ΜΥΛΩΝΑ

 

 ΙΙ.

Παλιά, πολύ παλιά, πριν τα χαρτιά και τα μολύβια, το πρώτο κορίτσι που πάτησε ποτέ στην ακτή κράτησε στα χέρια του το πρώτο κοχύλι που ξέβρασε ποτέ ένα κύμα. Βάζοντάς το στ' αφτί το σιωπηλό κορίτσι πίστεψε πως του μιλά η ίδια της θάλασσας - αποφάσισε λοιπόν ν' απαντήσει. Και όπως τα λόγια ενώθηκαν, το κορίτσι δεν ήταν πια κορίτσι ούτε το κοχύλι κοχύλι. Γυναίκα, γιαγιά και λίπασμα το πρώτο, βούκινο, φλογέρα και κλαρινέτο το δεύτερο, χάραξαν στο χρόνο μια ρωγμή και χάθηκαν μέσα.

Αν πέσει ποτέ στα χέρια σου ένα κλαρινέτο και γνωριστείτε καλά, θα έχει ήχους πολλούς ν' αφηγηθεί, τόσους όσους τα κύματα του πελάγους. Άμα τους βάλεις σε σειρά, θα φτάσεις ίσως κάποτε στο πρώτο αυτό κορίτσι που πάτησε ποτέ στην ακτή και στο πρώτο αυτό κοχύλι που ξέβρασε ποτέ ένα κύμα.

ΑΡΓΥΡΗΣ ΚΟΣΚΟΡΟΣ

Αλεξέι Ναβάλνι

Α. Ν., 4/6/1976 - 16/2/2024

Αλεξέι Ναβάλνι

 

Μια φορά –στο τόσο– ο φόβος

σε στέλνει απευθείας

στην αγκαλιά της γενναιότητας.

 

Και η γενναιότητα δεν είναι παίξε-γέλασε συνθήκη.

Είναι το αντίθετο: ου-παίξε πια, ου-γέλα.

 

Κι όντως, όταν τα πράγματα στριμώξουν,

συλλαμβάνεσαι και κρατείσαι

από φυλακή σε φυλακή.

 

Κι όμως,

 ο ισχυρός

–τι ισχυρός; θεόρατος–

εχθρός σου

τρώγεται

και μόνο που αναπνέεις.

 

Τόσο ισχυρός νιώθει.

 

Θα καμωθεί πως δεν είδε

απ’ το ύψος κι απ’ τα χίλια ματογυάλια του

ποιος ή τι στο τέλος σ’ εξαφάνισε.

 

Τι να γνωρίζει τάχα ο τυφλός;

 

Εσύ και οι όμοιοι σου – δεν είστε του κάτω κόσμου.

Ποτέ.

 

Αναγεννιέστε

 

Σαν το συκώτι

του Προμηθέα.

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από τη ρωσική πρεσβεία στη Βαρσοβία για τον θάνατο του Αλεξέι Ναβάλνι